ren mahalle kadınlarının, suyu olma-
yan bir leğende elbise yıkamaları ve
bu elbiseleri evin duvarına yapıştırıl-
mış bir ipte kurutmaları anlam vere-
mediğim bir şekilde yapmacık olmuş.
Bir de aralarında yaptıkları muhab-
betler (genelde dedikodu) koyulaştı-
ğında konuşmaların yutulması prob-
lemi de mevcut. Bunun dışında takdire
şayan bir oyuncu performansı mevcut.
Müziklerini Balık Ayhan’ın üstlen-
diği oyunda zaten müzikle yatıp kal-
kan mahallenin delikanlıları da ara ara
çalıp söyledikleri şarkılarla seyircisi-
ne adeta mini bir konser vermekte. Ta-
sarım hususunda Barış Dinçel’in sah-
nede gösterdiği başarıyı, Canan Göknil
de kostümlerde aynı şekilde göstermiş.
Performanslarla alakalı son olarak
da oyunun kapanış ve selamlama kıs-
mının yine oyuna has ve yaraşır güzel-
likte olduğunu belirtmeliyim.
Oyunda beni rahatsız eden tek du-
rumsa, içki ve sigara kullanımının aşı-
rıya kaçmasıydı. Romanlar’ın içki-
ye olan düşkünlüğünü bilmeyen yok-
tur ve Romanlar’ı anlatan bu oyun için
kullanımı olmazsa olmaz da olabilir
belki; ama yine de içkiye çok fazla yer
verdiklerini düşünüyorum ve daha
da ilginci sigaranın, neredeyse içkiden
çok daha fazla kullanılmış olmasıydı
ki, oldukça anlamsız buldum. Salonda-
ki konumu fark etmeksizin seyirci de
bu aşırı sigara kullanımından nasibini
fazlasıyla alıyor maalesef.
Bu rahatsız verici durumu bir ke-
nara bırakırsak demem o ki, temposu
son derece yüksek olan, bolca güldü-
ren; yer yer duygulandıran ve son de-
rece başarılı şarkılarıyla sizi yeriniz-
de oynatan; ama ne yazık ki bu sezon
çok kısa bir süre gösterimde kalacak
bu oyunu ne yapıp edip izleyin.
Tasarım husu-
sunda Barış
Dinçel’in sa-
hnedegösterdiği
başarıyı, Ca-
nan Göknil de
kostümlerde
aynı şekilde
göstermiş.
